„Gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą. To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi”.
Św. Paweł odwołując się do Żydów i Greków wskazuje na dwie możliwe reakcje na Słowa i czyny Jezusa. Są one wciąż są aktualne. Pierwszą z nich można streścić w słowach: „Jak tak można?”. Poszedł do Mateusza i Zacheusza w gościnę, choć dobrze wiedział, jakie dotychczas prowadzili życie. Uratował jawnogrzesznicę przed słuszną karą ukamienowania. W szabat uzdrawiał. Przyznał przed Piłatem, że jest Królem. Jak tak można? Przecież to niepedagogiczne! Do czego to ludzi prowadzi?

Drugą możliwą reakcję na Chrystusa można streścić w słowach: „Co to ma znaczyć?”. Wybrał prostych mężczyzn na Swoich uczniów, zainwestował w nich prawie 3 lata, wiedząc, że w decydującym momencie mogą zawieźć. Wypędził złego ducha w stado świń, przyczyniając się do straty właściciela zwierząt. Zachęcał do przebaczania, kochania nieprzyjaciół i nadstawiania drugiego policzka, wiedząc, że przez to członkowie jego stronnictwa mogą nie być szanowani przez wielkich tego świata. W końcu zgodził się umrzeć jak zbrodniarz, a mógł wzniecić antyrzymskie powstanie. Co to ma znaczyć? Gdzie w tym wszystkim jest jakaś logika?

Zwróćmy uwagę na to, że Paweł pisząc o głupstwie i słabości dwukrotnie dodaje zwrot „u Boga”. Bóg się tym posługuje. On ma to w Swoich rękach. A Jezusa nie zrozumiemy, zanim Go najpierw nie pokochamy.

Złota myśl tygodnia

Żaden człowiek nie zgodziłby się na własną śmierć, chyba że oddaje życie za prawdę. (Tertulian)

Wszystkim Paniom w ich Święto składamy najserdeczniejsze życzenia Zdrowia, Radości Błogosławieństwa Bożego oraz opieki Matki Bożej i aby wzór kobiecości czerpały
z przykładu Matki Najświętszej.

Dnia 10 marca rozpoczniemy Nowennę do św. Józefa przed Uroczystością Odpustową.

Zapraszamy na Mszę św. codziennie o godz. 17.00 z Nowenną.

W załączniku teksty nowenny do prywatnego odmawiania.

                                              Refleksja
„Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: Abrahamie! A gdy on odpowiedział: Oto jestem - powiedział: weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę”.

Co jest moim „Izaakiem”?  Co cenię najbardziej? O czym powiedziałbym: „Panie, możesz zabrać mi wszystko, ale nie to”? Jakbym się poczuł, gdyby dzisiaj Bóg poprosiłby mnie, abym to oddał w ofierze? „Weź to, co miłujesz i złóż to w ofierze”. Zdaje się, że lęk przed taką ofiarą, taką prośbą ze strony Boga, dla wielu ludzi stanowi przeszkodę w zaufaniu Bogu. Czy dla mnie też? A co jeśli Bóg będzie oczekiwał zbyt wiele?

Jezus opowiada o ubogiej wdowie, która wrzuciła na ofiarę wszystko, co miała na utrzymanie i w porównaniu z tymi, którzy ofiarują to, co jest zbędne, „ponadprogramowe”, to wdowa zasłużyła na pochwałę. Czy jestem do niej podobny? A może boję się, że dając Bogu wszystko, zafunduję sobie życie oderwane od atrakcji, przyjemności i przygód?
Św. Paweł uspokaja moje serce: „Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?”. 

                                                                                         Refleksja
Jako pojedyncze osoby mamy pokusę obojętności. Mamy przesyt wstrząsających wiadomości i obrazów, które nam opowiadają o ludzkim cierpieniu, i zarazem czujemy całą naszą niemożność działania. Co zrobić, aby nie dać się wciągnąć w tę spiralę przerażenia i bezsilności?
Po pierwsze, możemy modlić się we wspólnocie Kościoła ziemskiego i niebieskiego. Nie lekceważmy siły modlitwy wielu!

Po drugie, możemy pomagać poprzez gesty miłosierdzia, docierając zarówno do bliskich, jak i dalekich dzięki licznym organizacjom charytatywnym Kościoła. Wielki Post jest czasem sprzyjającym temu, aby okazać to zainteresowanie drugiemu, poprzez znak, choćby mały, ale konkretny, naszego udziału w powszechnym człowieczeństwie.
I po trzecie, cierpienie drugiego stanowi wezwanie do nawrócenia, bowiem potrzeba, w jakiej znajduje się brat, przypomina mi o słabości mojego życia, o mojej zależności od Boga i od braci. Jeżeli pokornie będziemy prosić o łaskę Bożą i pogodzimy się z tym, że nasze możliwości są ograniczone, wówczas zaufamy w nieskończone możliwości, jakie kryją się w miłości Bożej. I będziemy mogli oprzeć się diabelskiej pokusie, która skłania nas do wierzenia, że sami możemy się zbawić i zbawić świat.

Chciałbym was wszystkich prosić, abyśmy dla przezwyciężenia obojętności i naszych pretensji do wszechmocy przeżywali ten czas Wielkiego Postu jako drogę formacji serca, jak wyraził się Benedykt XVI. Mieć serce miłosierne to nie znaczy mieć serce słabe. Kto chce być miłosierny, musi mieć serce mocne, stałe, niedostępne dla kusiciela, a otwarte na Boga. 

Z Orędzia Papieża Franciszka na Wielki Post 2015